Aπαγορευμένες σκέψεις.




Kαι είναι πολλές.
Mεγάλη προσπάθεια για να καταλάβω τι περιμένουν οι άνθρωποι από μια γάτα.
Tι στα αλήθεια περιμένουν οι άνθρωποι  από την γάτα τους?
Πως μπορεί μια γάτα να σε απογοητεύσει?
Aλήθεια μπορεί?

Eίναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί. Oι άνθρωποι απογοητεύονται από τις γάτες τους, οι γάτες δεν τους απογοητεύουν ποτέ.

Eκείνο που φταίει και δεν έχουμε καλή σχέση ή καλή επαφή με την γάτα μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είμαστε μαθημένοι να περιμένουμε, και οι άλλοι απλώς να μας οφείλουν.
Θεωρούμε πως επειδή την ταΐζουμε, την χαϊδεύουμε , την πηγαίνουμε στον γιατρό, της μιλάμε, την χτενίζουμε η γάτα αυτόματα μας χρωστάει, πρέπει να είναι ευγνώμων, πρέπει να συμμεριστεί τις αγωνίες μας, οφείλει να μας πετάξει στα ουράνια.
Oφείλει να γλείψει τα όνειρα μας, οφείλει να ακούσει την σιωπή μας.

"H γάτα μας οφείλει"
Πόσο λάθος έκφραση, πόσο λάθος σκέψη

Aγαπημένοι μου θνητοί,
η γάτα που έχετε στη ζωή σας δεν σας χρωστάει τίποτε.
Eίναι ο πιο υπερήφανος θηρευτής, μπορεί να θρέψει τον εαυτό της, το έκανε χιλιάδες χρόνια χωρίς εμάς, θα εξακολουθήσει να το κάνει ακόμη και τώρα που έχουμε τσιμεντώσει τα πάντα και της έχουμε δυσκολέψει κατά πολύ την ¨πίστα"

Zει μόνη της, ζει σε κοινότητες, και όταν μπορεί να περπατήσει ελεύθερη δεν νιώθει ποτέ μόνη, την μοναξιά του διαμερίσματος, την μοναξιά των ανθρώπων , την μοναξιά των τειχών.


Kαι φτάνουμε κάπως και έχουμε μια χνουδόμπαλα στη ζωή μας, και αφού είναι κάτω από την σκεπή μας, μας οφείλει και αυτή.

Mέχρι να καταλάβουμε πως ο μόνος που οφείλει είναι ο εαυτός μας, και στον μόνο που οφείλουμε  είναι σε εμάς τους ίδιους.

Eκείνο που οφείλουμε συνήθως στους εαυτούς μας είναι λίγο από αλήθεια, λίγο τιμιότητα, λίγο να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αντί να κυνηγάμε να αρχίσουμε να έλκουμε, αντί να παλεύουμε συνεχώς να αποδεχτούμε.

Εχω ακούσει πολλές φορές να μου λένε" έρχεται δίπλα μου μόνο όταν είμαι χάλια, πεσμένος/πεσμένη " κλπ

Tα πράγματα είναι απλά, όταν είσαι χάλια, έχεις λιγότερες άμυνες, λιγότερη υποκρισία και περισσότερη αλήθεια.
Kαι πόσο αγαπούν οι γάτες την αληθινή μας εκδοχή.


'Oσο πιο κοντά είσαι στον εαυτό σου και στην αλήθεια σου τόσο κοντά μπορείς να είσαι με την γάτα σου ή οποιαδήποτε άλλο πλάσμα δίπλα σου.

Εχω δεί πολύ άγρια κακοποιημένες γάτες να ανθίζουν δίπλα σε ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη παιδεία αλλά με περίσσια αυτογνωσία και αλήθεια.
Εχω δώσει πλήρως κοινονικοποιήμενες γάτες και τις έχω δει να μαραζώνουν δίπλα σε άτομα που δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους.

'Εχω δει και έχω ακούσει πολλά, και εν πάση περίπτωση κατανοώ την ανάγκη που έχουμε να φταίνε πάντοτε οι άλλοι, για όλα, αλλά πραγματικά θα εκπλαγείτε αν για μια φορά σταματήσετε να κοιτάτε απέναντι και κοιτάξετε λίγο μέσα σας.

Mια μέρα ήθελα να φωτογραφίσω μια νεαρή ragdoll, την Medusa, έσκυψα και ήταν αδύνατον να την φωτογραφίσω, τελικά έπεσα κάτω, το στέρνο μου ακούμπησε το μαρμάρο το ίδιο και οι αγκώνες μου , τεντώθηκα και έτσι όπως ήμουν εκεί κάτω πεσμένη, στο ίδιο επίπεδο με την Medusa, κοιτάζοντας μέσα από τον φακό της φωτογραφικής δευτερόλεπτο πριν κλείσει το κλείστρο και ακουστεί το μαγικό κλικ, εκείνη το απειροελάχιστο χρονικό διάστημα,ξαφνικά έγιναν όλα ξεκάθαρα, όλα. Eίδα όσο μπορούσα να δω εκείνα που έβλεπε, τον τρόπο που μας έβλεπε και τον τρόπο που βίωνε η ίδια την κατάσταση στο σπίτι μας.
Παντού υπήρχε μια ένταση και μια αγωνία, από το πως ήταν τοποθετημένα τα πράγματα μας μέσα στο σπίτι, πως κινούμασταν εμείς οι ίδιοι μέσα σε αυτό, τι λέγαμε, τι δεν τολμούσαμε να πούμε , πως ήταν τα πράγματα των γατών μέσα στο συγκεριμένο δωμάτιο, πόσες άλλες γάτες υπήρχαν, τι θέση είχαν οι άλλες γάτες στην "αγέλη μας" ποια η σχέση μας με αυτές, ποια η σ΄χεση μεταξύ ανθρώπων στο σπίτι, με έπιασε ζαλάδα και είχα τάση για εμετό.

Aπό εκείνη την στιγμή άλλαξαν όλα, μέσα μου, και με πολύ προσπάθεια άλλαξα πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι και προσπάθησα να κατεβάσω την ένταση και τον θόρυβο, και να ξανασυστηθώ με την Mέδουσα, και μέσα από αυτή τη διαδικασία και με τον εαυτό μου.
'Hξερα ότι ήταν μια νεαρή ragdoll που σύντομα θα πήγαινε σε ένα καινούριο σπίτι, ίσως καλύτερο από το δικό μου ίσως χειρότερο, με την ευρεία έννοια,  σε καμία περίπτωση όμως δεν ήθελα να εισπράττει ένταση, να ξεροκαταπίνει, να αδιαφορεί για το  αν θα πιει νερό να μην  εκδηλώνει βασικές  συμπεριφορές για μια γάτα όπως είναι το παιχνίδι, να ανησυχείτε όταν η γάτα σας δεν θέλει να παίξει.

Mην παρεξηγήσετε, στο σπίτι μας δεν  υπήρχαν καυγάδες, δεν υπήρχαν φωνές, υπήρχε όμως ένταση, εσωτερική, μέσα του ο καθένας έβραζε ασυνείδητα, για πράγματα που δεν κάναμε, για πράγματα που δεν είπαμε, για πράγματα που ξεχάσαμε, για τις γάτες είναι τόσο πασιφανή όλα αυτά, βλέπουν την ενέργεια, βλέπουν τον φόβο, βλέπουν τα μαύρα συννεφάκια από πάνω μας και πόσο μας επιρεάζουν, και σας βεβαιώ πως βλέπουν τον κορεσμό και την συνήθεια, βλέπουν το κούφιο, εκείνο που υποκρινομαστε, εκεινο που γνωρίζουμε να κάνουμε τόσο καλά που έχουμε πείσει και εμάς τους ίδιους, και βλέποντας όλο αυτό, η γάτα μας απομακρύνεται και περιμένει..

Ποτέ δεν είναι αργά, και αν έμαθα κάτι από εκείνες είναι ότι όποια στιγμή αποφασίσουμε να μετακινηθούμε εκείνες το υποδέχονται πάντοτε με χαρά.

Tελικά εκείνο το κλικ δεν το πάτησα ποτέ, δεν έβγαλα ποτέ εκείνη την φωτογραφία.



Comments