Ούτε που περίμενα ποτέ να γράψω τέτοιο post.
Και ό,τι και να γράψω είναι τόσο λίγο.
Πολύ λυπημένες μέρες, πολλά ερωτιματικά και τίποτε δεν μπορεί να επαναφέρει ισσοροπία και γαλήνη.
Ο BLUE μου πέθανε στις 1/9, πρωί , 9.46, αφού έπαιξε με το αγαπημένο του παιχνιδι, και ήπιε νερό, πήγε στο κρεβατάκι του στη βεράντα και δεν ξαναξύπνησε ποτέ.
Η νεκροψία, τα dna test, οι βιοψίες, οι κυτταρολογικές περισσότερο με πέρδεψαν πάρα μου έδωσαν απάντηση.
Καρδιακή προσβολή χωρίς αλλά παθολογικά ευρήματα ήταν η πιο επίσημη απάντηση.
Δεν μπορώ να συνέλθω, σχεδόν όλα τα κάνω μηχανικά και όταν δεν γίνονται μηχανικά επικρατεί χάος.
Είναι μια μαύρη περίοδος πένθους, πράγματα συμβαίνουν αλλά τα αγνοώ, και τίπoτε δεν μου φαντάζει σημαντικότερο από τον χαμό του Blue, τίποτε.
Αυτός ο χαμός άλλαξε πάρα πολύ τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Έχασα την οποιαδήποτε πίστη είχα σε οτιδήποτε ανώτερο και με έκανε πιο κυνική.
Έθαψα το αγαπημένο μου ζώο, και μαζί του ένα κομμάτι του εαυτού μου.
18 μηνών έφυγε, χωρίς το παραμικρό σύμπτωμα, έσβησε ξαφνικά χωρίς καμία προειδοποιήση.
Αντίο αγγελούδι μου.
Comments